PENGENALAN
Instrumen sesuatu pengukuran dikatakan sah apabila ia benar-benar mengukur apa yang sepatutnya diukur. Contoh, gayut siku bengkok adalah ujian yang sah untuk mengukur kekuatan dan daya tahan otot bahagian atas badan tetapi ianya tidak sah digunakan untuk mengukur kepantasan tangan kerana bilangan yang dapat dilakukan untuk satu percubaan gayut siku bengkok tidak dipengaruhi oleh kepantasan tangan.
Sesuatu ujian yang sah mestilah boleh dipercayai, sebaliknya ujian yang mempunyai kebolehpercayaan mungkin belum tentu sah digunakan. Jika data yang diperoleh datangnya daripada sesuatu ujian atau instrumen pengukuran yang tidak sah, maka data tersebut tidak boleh digunapakai dalam pengukuran dan penilaian. Sebarang keputusan yang dibuat mengenai subjek berdasarkan data yang tidak sah berkemungkinan akan berlaku kesalahan atau tidak tepat.Terdapat empat jenis pengukuran kesahan yang biasanya digunakan dalam Pendidikan Jasmani iaitu kesahan logikal, kesahan kandungan, kesahan kriteria dan kesahan konstruk. Kebanyakan pengukuran fizikal dalam Pendidikan Jasmani menerima pakai nilai pekali korelasi kesahan ujian antara .80 dan ke atas.
Sesuatu ujian yang dapat memberi keputusan yang konsistan setelah diuji berulang kali adalah mempunyai kebolehpercayaan. Ujian yang mempunyai kebolehpercayaan akan menghasilkan data yang stabil dan tepat. Contoh, jika sekumpulan pelajar mengambil ujian tekan tubi berdasarkan prosedur yangsama pada dua hari yang berbeza, maka skor yang diperoleh sepatutnya sama.Bagi menjamin kebolehpercayaan ujian, prosedur ujian, teknik pengukuran dansuasana pengujian sepatutnya berada dalam keadaan yang sama. Fikirkan apayang akan berlaku kepada skor ujian bangkit tubi lutut bengkok jika pertama kaliditadbirkan di atas tilam gimnastik dan di masa lain ditadbirkan di atas gelanggang bersimen.
Terdapat beberapa faktor yang mungkin memberi kesan terhadap kebolehpercayaan ujian dan nilai skor yang diperoleh dalam proses pengujian pengukuran dan penilaian dalam Pendidikan Jasmani. Di antaranya ialah memberi arahan yang tidak tepat, prosedur pemberian skor ujian yang tidak konsistan, perbezaan peralatan yang digunakan semasa pengujian dan suasana persekitaran ujian yang berbeza. Bagi menentukan kebolehpercayaan ujian, sekurang-kurangnya dua set data perlu diperoleh melalui skor ujian. Di antara prosedur yang selalu digunakan untuk mendapatkan kebolehpercayaan ujian ialah kaedah uji dan ulang uji, kaedah bentuk selari, kaedah pembahagi dua, kaedah Kuder Richardson dan kaedah pekali Cronbach alpha.
Banyak ujian kecergasan termasuk versi ujian push-up bagi wanita yang muncul untuk menjadikan ujian lebih mudah dan dapat membezakan antara tahap keupayaan bagi wanita dan lelaki. Sebagai contoh, pada masa lalu Indeks Kecergasan Fizikal dikehendaki melakukan ujian termasuk ujian di mana wanita melakukan tekan tubi dengan kaki di atas lantai dan tangan di sebuah bangku 13 inci tinggi, 20 inci panjang dan 14 inci lebar, menyentuh dada bangku (Clarke, 1967, Mathews, 1978).
Senarai ujian itu iaitu ujian Prestasi California Fizikal (Clarke, 1967), ujian Indiana Kecergasan Fizikal (Clarke, 1967), dan pembahagian untuk 'Gadis dan ujian Wanita Sukan (Mathews, 1978) termasuk push up lutut bengkok untuk perempuan. Safrit dan Wood (1995) mencadangkan menggunakan push up lutut bengkok untuk menjalankan ujian ke atas perempuan. Ia menyatakan bahawa badan penuh tekan mungkin tidak menjadi ukuran untuk membezakan beberapa kumpulan sejak beberapa ujian tidak boleh melaksanakan walaupun satu. Tritschler (2000) mencadangkan bahawa anak-anak gadis dan wanita menjalankan push up lutut bengkok, manakala kanak-kanak lelaki dan lelaki menjalankan push up 90 darjah. University of Massachusetts (2002) juga bersetuju menjalankan ujian push up lutut bengkok dalam penilaian di universiti tersebut.
Gledhill, Katzmarzyk, Jamnik, dan Ferguson. (2000) dan Tremblay dan Chiasson (2002) menggunakan prosedur Home Test Kanada Kesihatan Badan di kajian untuk meramalkan kecergasan fizikal para peserta. Ujian untuk bahagian push-up Ujian Kecergasan Home penuh-badan menolak untuk lelaki dan bengkok ke lutut menolak untuk wanita. Payne, et al. (2000) menguji lelaki dan perempuan yang berumur dari 15 hingga 69 tahun. Mereka mendapati tekan tubi merupakan peramal yang signifikan bagi skor kesihatan. Tremblay dan Chiasson (2002) menguji lelaki dan wanita yang berumur 17 hingga 20 untuk menyiasat ciri-ciri kecergasan dalam kalangan orang dewasa muda. Mereka mendapati bahawa tolak-skor bergandingan baik dengan aktiviti fizikal dan skor berat badan. Korelasi dari kedua-dua kajian ini mencadangkan bahawa bengkok lutut tolak-boleh digunakan untuk menentukan atau meramal skor kecergasan lain.
McManis, Baumgartner, dan Wuest (2000) telah menjalankan kajian untuk mengkaji mengenai objektiviti dan kebolehpercayaan mengenai tekan tubi 90 darjah.Kajian dijalankan terhadap pelajar lelaki dan perempuan dari sekolah rendah hingga pelajar kolej. sampel yang diuji ialah 150 sekolah rendah, 70 sekolah menengah, dan 84 pelajar kolej. Para peserta melakukan ujian push-up 90 darjah pada dua hari yang berbeza. Para penyelidik mendapati pekali kebolehpercayaan kestabilan 0,64, 0,71, 0,86 dan 0,50 untuk kanak-kanak perempuan dan kanak-kanak lelaki sekolah rendah dan pelajar sekolah menengah perempuan dan lelaki, masing-masing. Pekali kebolehpercayaan kestabilan bagi pelajar kolej-perempuan berumur antara,75-0,87, manakala bagi lelaki berumur kolej pekali adalah,22-0,75.
Julat kebolehpercayaan dari tinggi ke rendah, mencadangkan skor mungkin tidak konsisten dari hari ke hari untuk ujian 90 darjah push-up. Anggaran objektiviti 0,46 dan 0,75 untuk kanak-kanak perempuan sekolah rendah, kanak-kanak lelaki . Bagi peserta kolej, objektiviti menganggarkan antara,31-0,88 bagi wanita dan,16-0,91 bagi lelaki. Anggaran objektiviti rendah ini mungkin mencadangkan bahawa penguji yang berlainan atau penjaring tidak mengira push-up dalam cara yang sama. McManis, et al. (2000) juga mendapati bahawa ia adalah sukar untuk membezakan bentuk-bentuk yang betul dan tidak betul dengan 90 darjah push-up.
Perempuan yang berumur menghadapi kesukaran untuk melaksanakan push up 90. Berdasarkan penemuan ini, mereka menyatakan bahawa versi yang diubah suai daripada 90 darjah push-up mungkin diperlukan untuk mengukur daya tahan otot bagi perempuan yang berumur. Dalam penemuan ini, Baumgartner, Oh, Chung, dan Hales (2002) telah membangunkan ujian push-up yang disemak semula, yang menentukan kedudukan ‘down’ sebagai badan dari dada dengan lutut di lantai. Mereka menjalankan penyelidikan mereka kepada sekumpulan golongan perempuan yang agak berumur dan mereka mendapati pekali objektiviti interscorer baik (0,75, 0,88, 0,97, 0,95, 0,98, 0,99) dan pekali kebolehpercayaan kestabilan yang baik (0,90, 0,93, 0,95, 0,95).
Mereka juga menjalankan kajian terhadap sekumpulan perempuan yang berumur dengan menjalankan ujian push up yang biasa dilakukan. Ini skor yang didapati dari push up 90 darjah menunjukkan bahawa ujian push-up pada tangan dan kaki adalah terlalu sukar bagi perempuan untuk melaksanakan. Merka mendapati ujian push up lutut bengkok adalah lebih mudah daripada push-up biasa bagi wanita untuk melaksanakannya. McManis, et al. (2000) mendapati bahawa kekuatan yang rendah wanita berumur telah menghadapi kesukaran melaksanakan 90 darjah, tetapi lebih berjaya melakukan tekan tubi lutut bengkok sebagai latihan dalam kelas mereka.
Objektiviti, kebolehpercayaan dan kesahan mestilah diterima untuk sesuatu ujian dan barulah boleh dianggap sebagai satu ujian yang baik. Kesahan wujud jika tafsiran skor ujian adalah betul (Baumgartner, Hensley, 2002). Skor ujian mestilah boleh dipercayai untuk kesahan ujian. Walau bagaimanapun, kebolehpercayaan skor tidak menjamin kesahan. Bukti kesahan boleh didapati dengan pendekatan kriteria yang menentukan korelasi antara skor ujian dan markah untuk kriteria atau ukuran standard sesuatu ujian yang sedang dikaji. Pendekatan logik adalah cara lain untuk menentukan kesahan. Pendekatan ini menggunakan kandungan kesahan bukti yang menunjukkan skor dikaitkan secara logik dengan bahan yang diuji.
Baumgartner, (2002) mentakrifkan kebolehpercayaan sebagai ketekalan skor ujian dalam tempoh yang singkat. Kebolehpercayaan boleh dianggarkan oleh sama ada pendekatan kebolehpercayaan kestabilan atau pendekatan-kebolehpercayaan ketekalan dalaman. Dengan kestabilan kebolehpercayaan, setiap orang diuji pada hari-hari yang berlainan dengan menggunakan prosedur yang sama. Pekali kebolehpercayaan kestabilan intraclass korelasi antara skor dari setiap hari. Dalaman-konsistensi kebolehpercayaan dianggarkan daripada skor yang diperolehi oleh mentadbirkan kali ujian berganda dalam tempoh satu hari. Pekali kebolehpercayaan ketekalan dalaman korelasi intraclass di kalangan skor ini. Markah lebih boleh dipercayai lebih dekat intraclass pekali korelasi yang positif (Baumgartner, et al., 2003).
Objektiviti yang mempunyai ketekalan skor mempunyai hubungan langsung di antara subjek dan penguji. Objektiviti adalah perlu sebelum markah boleh dipercayai. Sistem pemarkahan mesti jelas dan penguji mestilah cukup terlatih tentang bagaimana untuk menetapkan skor untuk mendapatkan objektiviti diterima. Untuk menganggarkan objektiviti, intraclass korelasi antara skor daripada peguji yang berbeza mesti dikira. (Baumgartner, et al, 2003).
Push up 90 darjah berbeza dengan push up lutut bengkok. Bagi Push up 90 kedudukan ‘down’ memerlukan peserta untuk merendahkan badan ke lantai, manakala push up lutut bengkok memerlukan peserta untuk menurunkan badan lebih rendah sehingga dada dan paha menyentuh tanah.
Beberapa penyelidik mendapati objektiviti interscorer yang rendah dan kebolehpercayaan kestabilan untuk 90 darjah push-up skor. Ujian push up telah didapati menghasilkan banyak markah sifar. Tujuan kajian ini adalah untuk menentukan objektif, kebolehpercayaan dan kesahan bagi ujian push-up lutut bengkok untuk pelajar kolej wanita yang berumur 39 tahun telah mengambil bahagian dalam kajian ini. Ujian push-up lutut bengkok telah dijalankan kepada semua peserta hari pertama. Dua orang penguji telah digunakan untuk menentukan objektif interscorer kira-kira separuh daripada peserta. Pada hari kedua, para peserta telah berpecah kepada dua kumpulan. Satu kumpulan telah ditadbir menggunakan kaedah push up lutut bengkok, manakala satu kumpulan lagi menggunakan kaedah push up 90 untuk menentukan kebolehpercayaan kestabilan skor.
Pada hari ketiga ujian, semua peserta telah ditadbir ujian naik turun bangku menggunakan 40% daripada berat badan mereka. Skor ini telah digunakan untuk menentukan kesahan kriteria kedua-dua bentuk ujian push-up. Pekali interscorer objektiviti untuk Ujian push-up lutut bengkok adalah 0,997. A kestabilan pekali kebolehpercayaan 0,83 telah diperolehi. Hubungan antara Ujian push-up lutut bengkok dan push up 90 disemak ialah .75. Hubungan antara Ujian push-up lutut bengkok dan naik turun bangku adalah 0,67. Pertalian antara skor push-up 90 dengan naik turun bangku adalah 0,68. Ini adalah keterangan yang mencukupi bahawa kedua dua Ujian push-up lutut bengkok dan push up 90 sebagai sah untuk pelajar perempuan umur kolej. Berdasarkan penemuan ini, Ujian push-up lutut bengkok boleh digunakan sebagai ujian daya tahan otot bagi perempuan.
Push up 90 digunakan sebagai langkah untuk menguji kekuatan dan ketahanan ootot lengan dan bahu. Beberapa bentuk yang berbeza di antara push up 90 digunakan dalam ujian kecergasan fizikal. Dalam masa lalu, push up 90 bagi lelaki telah dilaksanakan dengan jari-jari kaki dan tangan di atas lantai. Manakala perempuan melakukan versi diubah suai, termasuk mereka yang mempunyai lutut dan tangan di atas lantai (push-up lutut bengkok). Versi yang diubah suai telah digunakan sejak dahulu apabila mendapati perempuan cenderung untuk menjadi lebih lemah daripada lelaki. Walau bagaimanapun, ujian kecergasan seperti FITNESSGRAM (Cooper Institute, 2001) dan Presiden, AOS Callenge (2001) menolak ujian push-up lutut bengkok untuk wanita. Mereka berpendapat kedua-dua lelaki dan perempuan mesti menjalankan ujian menggunakan kaedah push up 90.
Ujian California Prestasi Fizikal pada tahun 1962 (Clarke, 1967), ujian Indiana Kecergasan Fizikal (Clarke, 1967), dan Bahagian for Girls, Ao dan Wanita, AOS Sukan ujian (Mathews, 1978) Safrit dan Wood (1995) mencadangkan menggunakan push-up lutut bengkok untuk menjalankan ujian ke atas perempuan. Tritschler (2000) mencadangkan bahawa anak-anak gadis dan wanita menjalankan push-up lutut bengkok, manakala kanak-kanak lelaki dan lelaki menjalankan push up 90. University of Massachusetts (2002) juga
menolak untuk menggunakan push-up lutut bengkok untuk peserta wanita di sekolah, bidang kesihatan dan bidang yang berkaitan dengan institusi kecergasan.
menolak untuk menggunakan push-up lutut bengkok untuk peserta wanita di sekolah, bidang kesihatan dan bidang yang berkaitan dengan institusi kecergasan.
Baru-baru ini, beberapa program seperti FITNESSGRAM (Cooper Institute, 2001) dan Presiden, AOS Callenge (2001) menggunakan push up 90 dan menolak untuk menggunakan push-up lutut bengkok bagi kedua-dua lelaki dan perempuan. Berdasarkan piawaian FITNESSGRAM, kebanyakan perempuan yang melakukan push up 90, pekali kebolehpercayaan intraclass dilaporkan untuk wanita di antara 0,64-0,96 (Cooper Institute, 2001). Walau bagaimanapun, pekali kebolehpercayaan 0,96 telah diperolehi dengan menggunakan push-up lutut bengkok. McManis, Baumgartner, dan Wuest (2000) mendapati objektiviti dan kebolehpercayaan yang rendah bagi kedua-dua lelaki dan perempuan di peringkat umur dari sekolah rendah ke kolej untuk push up 90. Mereka juga mendapati bahawa ia adalah sukar untuk membezakan kaedah yang betul dan tidak betul di antara push up 90 dan kaedah push-up lutut bengkok.
Dalam penemuan ini, Baumgartner, Oh, Chung, dan Hales (2002) telah membangunkan ujian push up 90 yang disemak semula, yang menentukan kedudukan down sebagai badan dari dada ke lantai. Jadi, mereka push-up penuh-badan push-up. Mereka mendapati pekali objektiviti interscorer baik (0,75, 0,88, 0,97, 0,95, 0,98, 0,99) dan pekali kebolehpercayaan kestabilan yang baik (0,90, 0,93, 0,95, 0,95). Bukti kesahihan yang kukuh ini juga didapati dengan korelasi antara naik turun bangkuialah 0,80 untuk perempuan dan 0,87 bagi lelaki. Walaupun bukti kukuh ini, perempuan banyak mendapat markah sifar pada ujian disemak push up 90 ini.
FITNESSGRAM (Cooper Institute, 2001) mendapati bahawa untuk wanita berusia mempunyai kebolehpercayaan yang baik, kaedah push-up lutut bengkok di atas lantai. FITNESSGRAM juga mendapati bahawa 5% daripada kedua-dua kanak-kanak lelaki dan perempuan sejak umur 8 tahun dan 10% daripada kedua-dua kanak-kanak lelaki dan perempuan berumur 6-8 tahun mendapat skor sifar selepas melakukan push up 90. Skor push up 90 darjah mungkin menunjukkan bahawa ujian push up 90 adalah terlalu sukar bagi perempuan untuk melaksanakannya.
McManis, et al. (2000) mendapati bahawa wanita yang mempunyai kekuatan yang rendah akan menghadapi kesukaran untuk melaksanakan tekan tubi 90 darjah, tetapi lebih berjaya melakukan tekan tubi lutut bengkok. Objektiviti, kebolehpercayaan dan kesahan mestilah diterima untuk ujian yang dianggap sebagai satu ujian yang baik. Baumgartner, Jackson, Mahar, dan Rowe (2003) menyatakan bahawa demi untuk mendapatkan kesahan, ujian mesti mempunyai kebolehpercayaan. Ujian pertama mesti mempunyai objektif. Kesahan wujud jika tafsiran skor ujian adalah betul (Baumgartner, Kuat, Hensley, 2002). Bukti kesahan boleh didapati dengan pendekatan kriteria yang menentukan korelasi antara skor ujian dan markah untuk kriteria atau ukuran standard sifat yang sedang dikaji (Baumgartner, et al., 2003).
Baumgartner, et al. (2002) mentakrifkan kebolehpercayaan sebagai ketekalan skor ujian, dan menyatakan bahawa ujian mempunyai keobjektifan jika skor tidak bergantung kepada yang ditadbir ujian. Sekurang-kurangnya dua markah untuk setiap orang yang diuji mesti berkumpul untuk memberikan bukti kebolehpercayaan atau objektiviti. Kedua-dua markah boleh diambil sama ada dari dua penjaring yang berbeza, perbicaraan dalam satu hari, atau percubaan lebih hari (Baumgartner, et al., 2003).
Jackson, Fromme, Plitt, dan Mercer (1994) dan Pate, Burgess, Woods, Ross, dan Baumgartner (1993) juga telah menggunakan bangku untuk menunjukkan bukti kesahan kriteria untuk push-up. Baumgartner, et al. (2002) menggunakan 70% daripada berat badan bagi lelaki dan 40% daripada berat badan bagi wanita untuk ujian push up. Tujuan kajian ini adalah untuk menentukan objektiviti, kebolehpercayaan dan kesahan push up bagi pelajar perempuan kolej dan untuk menentukan hubungan antara push-up dan bengkok lutut. Data yang dikumpulkan dari 87 pelajar kolej-perempuan yang telah mendaftar dalam kelas-kelas latihan bebanan. Mereka biasa menjalankan latihan bebanan. Dalam pertemuan awal dengan para peserta, semua peserta telah menandatangani borang persetujuan. Mereka diberitahu tentang tujuan kajian dan mereka diberi masa untuk menjalankan latihan yang berkaitan dengan push up sebelum ujian sebenar dijalankan. Para peserta telah diuji sebanyak tiga hari. Pada hari pertama, semua peserta telah diambil berat badan mereka sebelum menjalankan ujian push up.
Peserta telah diuji dengan penguji menekankan tentang perlaksanaan ujian. Peserta telah menjalankan ujian dengan membengkokkan tangan secara turun naik sehingga mereka benar-benar penat. Satu push-up adalah dikira apabila peserta yang bermula pada kedudukan up, pergi ke kedudukan ke bawah, dan kemudian kembali kepada kedudukan up. Perincian bilangan tekan tubi dilaksanakan dengan betul sebelum berhenti atau sebelum kedudukan badan berubah (Clarke, 1967). Dua pemberi rating, dilatih dalam kaedah-kaedah yang digunakan, menguji peserta untuk tujuan objektiviti. Kedua-dua pemberi rating akan memberikan skor mengikut bilangan tekan tubi dilakukan dengan betul.
Pada hari kedua, para peserta telah diberikan kepada salah satu daripada dua kumpulan. Satu kumpulan melakukan bengkok ke lutut push-up lagi, manakala kumpulan lain yang dilakukan push-up (Baumgartner, Oh, Chung, dan Hales, 2002) yang disemak semula. Kumpulan yang melaksanakan bengkok ke lutut push-up lagi adalah kumpulan yang sama yang menjaringkan oleh dua pemberi rating pada hari ujian sebelumnya. Tekan sehingga disemak memerlukan orang yang diuji baring telungkup ke bawah di atas lantai dengan tangan yang diletakkan di bawah bahu, jari menunjuk ke hadapan dan siku menunjuk ke belakang di sepanjang sisi badan.
RUJUKAN
Baumgartner, T.A., Jackson, A.S., Mahar, M.T, & Rowe, D.A. (2003). Measurement for evaluation in physical education and exercise science (7th ed.). New York, NY: McGraw-Hill.
Baumgartner, T.A., Strong, C.H., & Hensley, L.D. (2002). Conducting and reading research in health and human performance (3rd ed.). New York, NY: McGraw- Hill.
Baumgartner, T.A., Oh, S., Chung, H., & Hales, D. (2002). Objectivity, reliability, and validity for a revised push-up test protocol. Measurement in Physical Education and Exercise Science, 6(4), 225-242.
Clark, H. H. (1967). Application of measurement to health and physical education (4th ed.). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Jackson, A.W., Fromme, C., Plitt, H., & Mercer, J. (1994). Reliability and validity of a 1-minute push-up test for young adults. Research Quarterly for Exercise and Sport, 65, A-57 (Abstract).
Mathews, D. K. (1978). Measurement in physical education (5th ed.). Philadelphia, PA: W.B. Saunders Company.
McManis, B.G., Baumgartner, T.A, & Wuest, D.A. (2000). Objectivity and reliability of the 90-degree push-up test. Measurement in Physical Education and Exercise Science, 4(1), 57-67.
Pate, R.R., Burgess, M.L., Woods, J.A., Ross, J.G., & Baumgartner, T. (1993). Validity of field tests of upper body strength. Research Quarterly for Exercise and Sport, 64, 17-24.
assslam en. boleh saya dapatkan email en ??
ReplyDelete